Wederbeleggingskosten: een strikte maatstaf

In een arrest van 24 juni 2016 (ECLI:NL:HR:2016:1273) heeft de Hoge Raad herhaald dat ten aanzien van de vergoedbaarheid van wederbeleggingskosten een strikte maatstaf geldt.

Braak liggend terrein bedrijfsmiddel?

Vabeog was eigenaar van een perceel grond dat door de gemeente Tiel onteigend werd ten behoeve van woningbouw. Het perceel had een bedrijfsbestemming maar lag op het moment van onteigening braak. Vabeog stelde dat zij het perceel had willen ontwikkelen, dat het perceel daarom een bedrijfsmiddel vormde en dat de onteigening van dat perceel haar daarom noodzaakte tot vervanging. De rechtbank had dit betoog gevolgd en daartoe overwogen dat voortzetting van de onderneming van Vabeog in de gegeven omstandigheden in de rede lag en dat aankoop van een vervangende onroerende zaak was aangewezen, zodat Vabeog kon beschikken over een vervangend bedrijfsmiddel en boekwinst kon doorschuiven.

Sprake van wederbeleggingskosten?

De Hoge Raad is het met dit oordeel niet eens. Hij acht het oordeel van de Rechtbank onbegrijpelijk, indien dit oordeel aldus moet worden gelezen dat aankoop van een vervangend perceel in de rede lag omdat Vabeog haar onderneming (mede) op het onteigende exploiteerde. Het onteigende lag op de peildatum immers braak. Wanneer de rechtbank heeft bedoeld wederbeleggingskosten toe te kennen had zij moeten onderzoeken of Vabeog het onteigende als duurzame belegging aanhield en, zo ja, of het redelijke belang van Vabeog herbelegging in onroerende zaken vorderde, en had zij van dit onderzoek in haar motivering rekenschap moeten geven. Omdat dit niet gebeurd is wordt dit onderdeel van het vonnis vernietigd.

Uit het voorgaande lijkt te volgen dat de Hoge Raad niet valide acht de redenering dat enig perceel een bedrijfsmiddel vormt omdat het als potentiële ontwikkellocatie wordt aangehouden en dat zo’n bedrijfsmiddel in het kader van een onteigening in beginsel behoort te worden vervangen.